De bolvormige vaas met ingesnoerde voet heeft een hoog hengsel en twee opstaande tuiten. Deze grijpen terug op gelijksoortige uitsteeksels waarmee de Delftse plateelbakkers vanaf de jaren negentig van de zeventiende eeuw hun bloemenhouders tooiden. De decoratierand is evenmin een eigentijds ontwerp te noemen. Deze lauwerkransband werd bijvoorbeeld toegepast op een schotel van het servies van Frederik I van Pruisen (1701-1713) uit plateelbakkerij de Grieksche A. De in Imari kleuren uitgevoerde decoratie is geïnspireerd op het Delfts dat ontstond aan het einde van de zeventiende eeuw onder invloed van het veelkleurige Japanse Kakiemon en Imari porselein.
Vanaf circa 1895 probeerde de latere technische directeur H.W. Mauser (1868-1940) de techniek van het traditionele Delftse tinglazuuraardewerk, dat zowel in een blauwe als een polychrome variant werd uitgevoerd, in ere te herstellen. Het blauwe tinglazuuraardewerk werd voornamelijk naar oude modellen gemaakt en op eenzelfde manier beschilderd. In de polychrome variant werd een grotere diversiteit ontwikkeld, aangezien er naast de bekende vormen ook speciaal voor deze techniek ontworpen modellen werden uitgevoerd. Deze modellen waren vooral van de hand van Adolf le Comte (1850-1921). Hij ontwierp langgerekte vaasvormen, vaak met oren, kandelaars en kannen die dikwijls waren voorzien van uitbundige florale motieven. Door de voorwerpen te decoreren met bijvoorbeeld tulpen en vrouwen in klederdracht werd het Hollandse karakter van de ontwerpen onderstreept.
Helaas kampte men bij de productie van het polychrome tinglazuuraardewerk, net als bij het blauwe goed, met technische problemen. De oorzaak lag mogelijk in de veranderde samenstelling van de grondstoffen, de productiewijze en het stoken. Het tinglazuur brokkelde af hetgeen moeilijkheden opleverde voor de schilders. In 1907 werd een poging gewaagd met een loodvrij tinemail. Helaas slaagde deze toepassing evenmin en omstreeks 1910 werd de productie van tinglazuuraardewerk dan ook gestaakt.
