De met een geschulpte wand gevormde schaal heeft een uitstaande standring en een golvende rand. Het verhoogde middenveld toont een ook op tegels weergegeven type voorstelling van een, in dit geval, trommelende putto. Deze door cirkelvormige banden omgeven afbeelding wordt omsloten door een brede rand van grotesken of rafaelleske motieven als sierlijke ranken met harpijen en fabeldieren in de vorm van dubbelkoppige adelaars. Naast gelijksoortige decors is het groteskenpatroon in een vereenvoudigde vorm toegepast onder meer in het blauw op bijvoorbeeld een schotel met wederom een putto of exemplaren met het (jeugd)portret van de latere stadhouder Willem III (1650-1702) uit de jaren zestig-zeventig van de zeventiende eeuw.
Dergelijke renaissancistische versieringen die eveneens in de achttiende eeuw op Delfts aardewerk werden toegepast, zijn ontleend aan stijlmotieven op Italiaanse majolica uit Urbino. Deze grijpen op hun beurt terug op schilderingen van onder anderen Rafael (1483-1520). In Urbino legde de familie Patanazzi zich toe op dit type decoraties die dikwijls met heraldische voorstellingen werden gecombineerd. Dergelijke versieringmotieven behandelt Piccolpasso in zijn omstreeks 1550 geschreven traktaat over het pottenbakken. Hij typeert de groteskenversiering, die naar zijn mening nauwelijks meer wordt toegepast, als een verfijnde manier van schilderen. De oorspronkelijke bron van dit soort beschilderingen is hem onbekend. In de Noordelijke Nederlanden zal dit type decor zijn ontstaan onder invloed van uit Vlaanderen afkomstige pottenbakkers die veelal van Italiaanse afkomst waren.
