Aan het eind van de zeventiende eeuw verliest het zout zijn prominente plaats op tafel en verdwijnen de grote en rijke zoutvaten. Zelfs uitgevoerd in kostbare materialen zijn zij klein van afmeting. Uit het eind van de zeventiende en begin achttiende eeuw dateert een groep lage zoutvaten met een ronde holte in het bovenvlak. Zij zijn gemaakt van zilver, tin, porselein of aardewerk. De meest gebruikelijke vormen zijn driehoekig, rond en langwerpig. In aardewerk is slechts één ander laag en vierkant exemplaar van wit Delfts bekend (zie Erkelens 1996, cat.nr. 36, voetnoot 1). Een ander zoutvat [LINK Rijksmuseum] van Samuel van Eenhoorn, eveneens beschilderd met chinoiserieën, heeft de vorm van een diabolo.
Het complexe ineengeweven monogram is tot op heden nog net geïdentificeerd. Een vergelijkbaar gekroond monogram treffen we ook aan op vierkante (thee)flessen, een tazza en een kom met deksel. De aanwezigheid van eenzelfde monogram op meerdere stukken geeft aan dat het hier mogelijk gaat om een samengestelde set tafelstukken.
Verdere informatie over dit object is te lezen in:
Erkelens 1996
A.M.L.E. Erkelens, ‘Delffs porceleijn’ van koningin Mary II. Ceramiek op Het Loo uit de tijd van Willem III en Mary II/ Queen Mary’s ‘Delft porcelain’. Ceramics at Het Loo from the time of William and Mary, Zwolle/Apeldoorn (Paleis Het Loo) 1996, cat.nr. 36.
